hangi viran akşamlarda yeldasın
hangi kuytu köşelerde soluğun
Her bekleyiş biraz daha büyütürken seni, her hasretle biraz daha sevildin.
Sahi, delikanlılığı bilmeyen çocukluğumda nerelerdeydin. Niye hiç konuşmamış ve buluşmamıştık ki biz. Büyüyünce daha mı zorlaşıyor yanında olmak. Belki o zaman izin alırdın da evden oyun oynardık okul dönüşü, hafta sonları. Hem elele de gezerdik o zaman. Kim nereden bilecekti ki sevdiğimi seni. Hem pikniğe de giderdik, ip atlardın. Söz veriyorum saçını çektiklerimden olmazdın. Kıyamazdım ki sana. Çamurdan ev yapardık sokağın başındaki ağacın gölgesinde. Salıncakta sallanırken saçlarına dokunmaya koşardım günboyu.
Çocukluğumda buluşabilseydik eğer sana en büyük elma şekerini ben alırdım. Pamuk prenses de olurdun, kırmızı şapkalı da. Şimdiyse izin vermiyorsun yüzüne gözlerimi dokundurmaya. Utanıyorsun.
Günler var ki acıdan önceki sabahın şafağını gözlüyor. Her bakışta yüreğimi saran bu eylemsiz derdimi kucağına bırakıyorum. Yankı mıdır ki yüzün, suskunluğun haykırışı bakışlarımın. Acının tarlasında büyüyen hangi hasattır ki topladıkça gülmüyor benim de yüzüm.
Açmadı mı bahçende gizem dolu yüreğimin en mâsum menekşesi, üşüyen karanfilin; nerdesin? Dakikalar saati saklıyor akreplerden. Ben bir saniyeyi henüz unutamadım. Nerdesin? Sesin yüreğimde dalgalanmakla meşgul. Marifet şükür taşır sızlayan pervaneye. Hatır koy aramıza, dualarımı dinle; umutlarımı götür bakışlarına.
Yanına gelmeye yetmeyen zaman nasıl geçiyorsa öyle geçiyorum kapından. Mazimizin olmadığına değil seni bulamadığıma üzülüyorum.
Mehmet Şâmil
